محمدجواد یعقوبی وبلاگ شخصی

همین الان می‌توانم سکته کنم. لخته‌ای ناخواسته، در این سن کم شاید به دلیل بیماری‌هایی ارثی ناشناخته، در من شکل بگیرد و در رگ‌هایم راه بیفتد. رگی از قلب یا مغز را بند بیاورد و جریان خون را ببندد. و زندگی، به پایان برسد. این را هیچکس در این لحظه‌ …

۱۶۲۲ صفحه را یک‌نفس خواندم. خوانش نه به معنای یک بار خواندن و رد شدن. بهتر است بجای خواندن بگویم مطالعه. خواندن، کاری یکبارمصرف است. یک دور میخوانی و رد می‌شوی؛ مثل تکرارِ طوطی‌وار کلمات در هم بافته شده. ولی مطالعه، تو را درگیر می‌کند. غرق می‌شوی و با متن …

عادت دارم با نگاه و مدل ذهنی خودم حوادث بخش و بیمارستان و رشته‌ام پزشکی را اینجا روایت کنم. به نوشته‌هایم که نگاه می‌کنم، چندان جنبه آموزشی ندارند و نمی‌توانم آن‌ها را به کسی توصیه کنم. چیزی بیشتر از روایت خشک و خالی که اندکی آب‌وتاب داده‌ شده‌اند نیست. بیشتر …

تقریباً اواسط دوره ارتوپدی است. بعنوان استاژر بخش رفت و آمد داریم و سراغی از بیماران می‌گیریم. در این روزهای کرونایی، بیماران با بیمارستان آشتی کرده‌اند. یا شکستگی‌ها بیشتر شده یا بیماران رغبت بیشتری به آمدن بیمارستان دارند. ترس از کرونا جمعیت بیماران بخش را به یک‌سوم یا حتی کمتر …

خسته‌ام. روز پرکاری را پشت سر گذرانده‌ام. خلاصه شد در مطالعه‌ی بخشی از کتاب‌های چپانده شده در قفسه و مورنینگ ارتوپدی. حضور در بخش. مطالعه و یادگیری قسمتی از گرافی‌های ارتوپدی. خروج از بخش. آمدن به خانه و استراحتی مختصر. مصاحبت با رفیقی شفیق و مطالعه. مطالعه. مطالعه. دست بردن …

یادداشت‌ِ روز ششم فروردین‌ماه سال ۱۳۴۳: دیشب دَم خواب مریضی را به درمانگاه آوردند و مرد. درمانگاه زیر اطاق مامان است. ناگهان فریاد و شیون کسان مرده برخاست. های های گریه می‌کردند. مامان ناراحت شد. کمی نشستیم و بعد خوابیدیم ولی ناراحتی مامان همچنان ادامه دارد. قلبش ناراحت است و …

در مسیر بازگشت به منزل هستم. ساعت ۱۲:۳۰ شده و انگشت پایان حضور را ساییده‌ایم روی دستگاه تایمکس بیمارستان ولیعصر. تایمکس را دانشجویان و پرسنل بیمارستان وقت ورود و خروج می‌زنند. حضور غیابی که رنگ مدرنیته به خود گرفته. انگشتت را می‌گذاری روی شیشه‌ای کوچک در برابر نوری به رنگ …

اتاق‌ها را متر می‌کردم. رد می‌شدم. برمی‌گشتم. جلو می‌رفتم. عقب می‌آمدم. دزدکی نگاهم را پرتاب می‌کردم به مریضان و بالاسری‌‌ها. انگار دنبال چیزی بودم. خودم هم نمی‌دانم چه. شبیه‌ گم‌شده‌ای بود که در بین اتاق‌ها دنبالش می‌گشتم. نگاه به چهره دردمند مریضان، حالم را دگرگون می‌کند. چند روزی گذشته. حضور …

چرا مدت زمان کوتاهی از لذت شدید را به مدت زمان طولانی از شادی متوسط ترجیح می‌دهیم؟چرا از مدت کوتاهی رنج شدید اما قابل تحمل، بیشتر از مدت طولانی درد متوسط می‌ترسیم؟چرا بار احساسی باخت‌ بیشتر از برد است؟ چرا جنبه‌‌های منفی بیشتر از جنبه مثبت، ذهن را درگیر می‌کند؟چرا …

فیلم را که تمام کردم، نمی‌دانم چرا این قسمت از شعر «با چشم‌ها» از دفتر مرثیه‌های خاک شاملو برایم مرور می‌شد. ذره ذره ذره به یادم می‌آمد. قطره قطره‌اش را می‌چشیدم و هضم می‌کردم. آنان به آفتاب شیفته بودندزیرا که آفتابتنهاترین حقیقتِشان بوداحساسِ واقعیتِشان بود.با نور و گرمی‌اشمفهومِ بی‌ریای رفاقت …